De aardappeleters wordt een korte film over het universele conflict in de mens tussen korte en lange termijn denken. Een absurdistisch zwart/witsprookje over twee straatarme aardappelboeren in 1800. George Orwell schreef ooit: ‘When approaching poverty, you make one discovery which outweighs all of the others: the fact that it annihilates the future.’ Hoe minder je hebt, hoe moeilijker het wordt om aan de toekomst te denken en om niet je impulsen maar je ratio te volgen. De strijd tussen ratio en impulsen fascineert Demian en is een terugkerend thema in zijn werk.

In de aardappeleters wordt dit conflict uitgekleed tot zijn meest essentiële vorm en op een simpele wijze verteld: wachten de boer en de boerin tot de kip een ei legt of geven ze toe aan hun verlangen en verorberen ze de kip. Mensen hebben vaak een oordeel over impulsieve keuzes maar pas als je zelf niks hebt kun je echt begrijpen hoe moeilijk het is om naar de toekomst te kijken. In de aardappeleters hoopt Demian dat je als kijker snapt waarom de boeren de kip op eten; dat je de vreugde voelt als de kip uiteindelijk heerlijk stomend op hun bordje ligt, pas dan zul je ook echt de tragiek van het gegeven voelen.